Zegyra di Vane

Zegyra jest niewysoką (165 cm) kobietą o ciemnej cerze i orzechowych oczach. Długie, brązowe włosy spina niemal na czubku głowy w koński ogon, który sięga jej za pośladki. Niezależnie od gustów, ciężko odmówić jej urody. Szczupła, choć umięśniona sylwetka, kształtne piersi, krągłe uda i płaski brzuch sprawiają, że nie musi obawiać się o brak zainteresowania.
Jej uroku dopełnia również kształtna twarz, mały nosek i drobne usteczka.
Ubiera się w zwierzęce skóry, ale zwykle osłania nimi niewielką część swego ciała. Zwykle jęst w ciągłym ruchu, więc owijając się w mocno grzejące futra, niepotrzebnie by się przegrzewała.
Nie lubi nosić przy sobie niepotrzebnego obciążenia, ale i tak pozwala sobie na kilka 'ozdóbek', które są w istocie jej trofeami łowieckimi. Szponami i kłami przybrała swoje ubranie i zrobiła naszyjnik.
Dodatkową, pełniącą już zupełnie funkcję ozdobną, kwestią są pręgi, które maluje sobie na twarzy, rękach, nogach i plecach.

Pierwszym o czym warto wspomnieć jest to, że Zegyra to zdecydowana samotniczka. Lubi samotne wędrówki, nawet po kilka godzin od siedliska watahy. Podoba jej się spokój miejsc nie zmąconych obecnością innych ludzi i tajemnica ziem nie zbadanych przez człowieka. Na swój sposób jest lekkoduchem- interesuje ją tylko tu i teraz, działa, jakby nie wiedziała o następnym dniu.
Czasem bywa trochę impulsywna, przez co sprawia wrażenie dzikiej. Jej dawna towarzyszka łowów powiedziała o niej kiedyś, że jest niczym zwierz zamknięty w ciele człowieka, ale obdarzony rozumem. I- dodała- w jej wypadku jedno z drugim stanowi piękne uzupełnienie. Na ile jest to prawda, nie do końca można ocenić. Zegyra na wiele rzeczy reaguje instynktownie, jednak są to bardziej instynkty praktyczne- ucieka, gdy czuje się zagrożona, a postawiona pod murem- walczy. W życiu codziennym i obcowaniu z ludźmi kieruje się po prostu sercem i własnymi przemyśleniami. Jest też dość sympatyczna i pogodna, jeśli trafi na kogoś, kogo uważa za porządną i dobrą osobę.
Nie wydaje się też być zainteresowana sprawami sercowymi, przynajmniej póki co. W dziczy łatwo upolować jelenia czy dzika, ale mężczyzn puszcza ma deficyt.

Urodziła się Watasze, której członkiem jest po dziś dzień. Prosperowała na doskonałą łowczynię już od najmłodszych lat, gdyż wszystkie cechy dobrego łowcy, jak szybkość czy precyzja, lubiła trenować dla własnej przyjemności i satysfakcji. Rzucała więc do celu, biegała by rozwinąć szybkość i kondycję, ćwiczyła cierpliwość i podkradanie się do zwierzyny, niczym prawdziwy drapieżnik. Niestety rychło okazało się, że dla watahy nie stanowi większej wartości, gdyż nie interesowały ją konflikty ani historia ziem, na których przyszło jej żyć. Być może jest to spowodowane jej przekornością- jej ojciec chciał mieć syna, który byłby jego chlubą i wsparł stado i głośno wyrażał swoje rozczarowanie kiedy natura obdarzyła go dziewczynką. Mała Zegyra z początku robiła co mogła by pokazać, że wcale nie jest gorsza od jakiegoś tam mężczyzny, jednak jej ojciec zbyt późno zauważył w niej potencjał. Kiedy zaczął wierzyć w użyteczność swej córki, ta już dawno odwróciła się od niego i zadecydowała, że woli żyć i doskonalić się dla siebie niż by pomagać tym, którzy spisali ją na straty.
Jednak prawda jest taka, że jej ojciec zginął zabity przez bestię, którą medycy zidentyfikowali jako wyverna, Zegyra była zdruzgotana. Przy okazji przyobiecała sobie pomścić go i wytępić każdą sztuke tego gatunku.
Wciąż też nie odmówi pomocy, jeśli zostanie o nią poproszona, mimo obietnic, iż w sprawy watahy mieszać się nie będzie.
Nie zmienia to jednak faktu, że pozostała samotniczką i najlepiej się czuje działając na własną rękę.

= Zegyra woli dzikie koty od wilków. Podziwia ich grację, szybkość i piękno. Wilków trochę się boi, jednak zarówno swoje zamiłowanie, jak i lęki, stara się ukrywać
= swoje pierwsze łowy odbyła w wieku osiemnastu lat. Zabiła wówczas dzikiego kota, który panoszył się po okolicy. Trafila go jednym strzałem dzidy i dobiła podręcznym nożem.