Strumień Rozpaczy

Mknęła pomiędzy połamanymi drzewami, owita we mgłę i smagana chłodnym wiatrem. Zwierzęce skóry i wysiłek podczas biegu ogrzewały ją dostatecznie, ale z pewnością nie chroniły od niebezpieczeństwa tajgi.
To nie był pierwszy raz gdy tu przebywała i nigdy nie zapuszczała się zbyt głęboko. Zamiłowanie do dreszczyku emocji to jedno, jednak Zegyra nie była głupia i wolała nie ryzykować życia. Chociaż już ten jej wybryk dla niektórych pewnie takowym się wydawał.
W sumie nie zamierzała niczego konkretnego. Sprawdzała stare szlaki, wypatrywała zwierząt, cieszyła się poczuciem wolności. Uważała przy tym by nie zgubić drogi. Nie chciała by błądzić w ciemnym, mrocznym lesie.
Wreszcie dotarła nad strumień, by uklęknąć przy jego nurcie. Z pewnością woda była lodowata, jednak śmiało włożyła w nią rękę i siorbnęła ustami dwa łyki. Zimna woda orzeźwiała po biegu.
Podniosła się i otrzepała dłoń, rozglądając się po okolicy. Chyba była sama.

drgnęła słysząc obcy głos. Obracając się na pięcie, namierzyła napastnika i przyjęła pozycję bojową, uginając szeroko rozstawione nogi, dzidę zaś przymierzając w uniesionej w góre ręce, do rzutu. Kiedy zauważyła wynurzającego się zza drzewa starca, na chwilę poczuła się zbita z tropu. Opuściła nieco rękę dzierżącą broń i osłupiała wpatrywała się w tę niepozornie wyglądającą postać.
W jej głowie kłębiły się pytania: co tu robi, po co ją zaczepia i przede wszystkim czemu nie usłyszała, jak się do niej zbliżał? Czemu zareagowała dopiero na jego głos.
- Na duchy leśne, nie myślałam, że kogoś tu spotkam- wyksztusiła wreszcie. No dobrze, spokojnie. To tylko jakiś zdziwaczały starzec. Pewnie zabłądził i tyle.
- A ty panie? Nie boisz się tu przebywać? Jak widzisz posiadam broń. Ciebie byle wiewiórka mogła by pozbawić życia.
Nie miała na myśli nic złego i broń Boże nie chciała go obrażać. Po prostu groteskowość tej sytuacji wydawała jej się zbyt rażąca, by uwierzyć, że to ją pyta się o poczucie bezpieczeństwa.

wsłuchując się w jego słowa, nie do końca świadomie, opuściła broń już zupełnie. Nie było to najmądrzejszą reakcją bacząc na to, że właśnie robił jej wykład na temat pozorności osób... niepozornych, ale to co mówił, wydawało jej się mądrością. A mimo pewnej dozy zadziorności, doceniała mądrość, zwłaszcza ludzi starych.
- Słuszne są twoje słowa- odparła pokornie, przypatrując się mu, jakby chcąc przejrzeć iluzję, którą przed nią roztaczał- i wierzę, że możesz być jednym z tych niebezpieczeństw, których można obawiać się najbardziej, gdy źle ci życzą. Wilk czy niedźwiedź wszakże od razu pokaże ci swą naturę, ty zaś siłę możesz kryć w bezbronnej postawie. Powiedz mi zatem, przybyłeś tu przegnać mnie stąd? Również znam las, a przynajmniej tę jego część i nie zapuszczam się dalej, niż potrafię się odnaleźć.

uzbrojona profesjonalistka przez te dwadzieścia pare lat życia nauczyła się jednego: nawet najwiekszy, najgroźniejszy niedźwiedź i tak jest mniej niebezpiecznym przeciwnikiem od takiego, którego nie znasz i nie wiesz czy należycie doceniasz. Odkąd inteligentnie zwrócił jej uwagę na coś, co niby wiedziała, nie podniosła by na niego dzidy, chyba że nie miała by wyboru. Zdecydowanie wolała go jako zdziwaczałego staruszka.
Jego oferta zaskoczyła ją trochę. Oczywiście jej rodzice nie przekazywali córce żadnych wartości w stylu "nie rozmawiaj z nieznajomymi" (w tych niepewnych czasach znacznie modniejsze było "uważaj na każdego, kogo spotkasz"), zresztą bądźmy szczerzy: skoro odwiedzała tak niebezpieczne miejsca, czy robiły by na niej wrażenie przestrogi odnośnie obcych?
Dla niej jego oferta była jak wyzwanie, zwłaszcza po ostatnich słowach. Och, jakże łatwo było ją zwabić. Jednak nie była zupełnie lekkomyślna.
- Zależy jak daleko się ta twoja 'nora' znajduje- jakoś nie mogła myśleć o tym, że człowiek mógłby mieszkać w prawdziwej norze. W lepiance jakiejś prędzej. Ale norze?
- Z zasady nie zapuszczam się dalej niż dwa metry poza tereny, które już znam.

- dla nastepnych odwiedzin do tych dwóch, można dodać dwa kolejne- zauważyła. Wydawało jej się to powolnym, jednak rozsądnym procesem rozszerzania terytorium dla kogoś, kto zdawał sobie sprawę z zagrożenia.
W jednym starzec miał rację: jeśli nie ma zamiaru się namyślić, lepiej żeby już sobie poszła. Niedługo zapadnie zmrok, w którym nie zobaczy już zupełnie nic. Dzikie bestie natomiast wywietrzą ją bez przeszkód.
- Prowadź zatem- powiedziała, cały czas jednak trzymając dłoń zaciśniętą na swej broni. Teraz trzymanej w pogotowiu już nie koniecznie tylko na niego.
Na uwagę na temat wymiany imion, uśmiechnęła się nieznacznie. Zauważyła, że w sumie zamiast odpowiedzi, po pytaniu nastąpiło bardziej usprawiedliwienie.
- Mnie zaś nazywają Zegyra- powiedziała, gdyż imię jej nie miało potrzeby być tajemnicą, a choć ona czuła się w możliwości nazywać go starcem, sama wolała mieć bardziej dostojne określenie niż "młoda dama", "dziewka" czy coś z tego przedziału.