Emhyr Finbar Gaeth

Pan Gaeth prezentuje się dość ładnie, a przede wszystkim swojsko.
Nigdy nie dbał o nader elegancki strój – wystarczyła mu prosta, acz barwna szata, skórzane ciżmy i aksamitny kapelusz upstrzony białym, kurzym piórem (ma ogromny sentyment do tego gdakającego ptactwa). Na jego plecach nigdy nie zabrakło zdobionej lutni z jasnego drewna.
Pierwszy raz ściął włosy w wieku dwunastu lat. Od tego czasu niebywale o nie dba – nigdy nie przekroczyły długości poza ramiona, a i nigdy nie były krótsze. Ciemne, zawsze związane ciemnozieloną wstęgą kosmyki nieraz już przyciągnęły rzesze panien, które co wieczór chętnie przysłuchiwały się pieśniom minstrela. Z łatwością można więc zaznaczyć, że fryzura jest zdecydowanie jego atutem.
Od wieku lat kilkunastu, gdy zarost stał się dość uciążliwym problemem i nie wyglądał nazbyt ciekawie, Emhyr utrzymywał skromną, cienką bródkę przysłaniającą wgłębienie podbródka. Z wiekiem stawała się ona coraz okazalsza i teraz, pielęgnowana z uwagą, prezentuje się równie dobrze, co nienaganna fryzura.
Oczy ma zawsze przymknięte, nużąco spoglądające na świat poprzez swą jasną zieleń. Lewe przecina stara, głęboka blizna, jeszcze z czasów młodzieńczych. Prawe natomiast mieni się nieskazitelnością, jak to często ujmuje sam muzykant.
Postura chudziny, wygłodzonego chłopa z biednej wioski, jednak w mięśniach siły ma niemało. Rysy twarzy dość łagodne, szczęka typowa dla wysokiego szlachcica.

Charakter zawsze był rzeczą trudną do sprecyzowania. Również w przypadku Emhyra nie jest on błahostką. Na przestrzeni lat człowiek ten zmieniał się diametralnie, a i każde nowe otoczenie wpływa na pewien aspekt jego zachowania. Zawsze jednak pozostają takie przyzwyczajenia, których nie wyzbędzie się nawet sam król. Jednym z nich jest podejście do życia.
Emhyr nigdy nie był radosnym skowronkiem – utrzymując się na uboczu, konstruował dość mroczne myśli, które w latach późniejszych stały się sławnymi w wielu wioskach balladami. Przez towarzyszy po fachu mężczyzna nazywany jest „Rozpaczą”. Jego pieśni nigdy bowiem nie miały wydźwięku pozytywnego. Nawet jedna wyśpiewana czy zagrana nuta nie zawierała w sobie odrobiny optymizmu. Jego pieśni skupiały się na boleści po utracie miłości, na nieustannie goniącej nas śmierci i pomorze, który zabiera ze sobą ogromne żniwa.
W każdym jednak znajdzie się krztyna radości – również ten ponury minstrel posiada w sobie jej namiastkę. Nie mówimy tu o niczym innym, jak dość groteskowym poczuciu humoru. Emhyr uwielbia czarny humor, niebanalne dowcipy, które jednych zachwycą, drugich zaś odepchną i zrażą na tyle mocno, by móc rozpuścić po wiosce jakże nieprzyjemne plotki.
Kolejnym atutem, jak i wadą (zależy jak na to spojrzeć), jest jego szczerość. Często brutalna i całkowicie nie na miejscu, jednam Emhyr, jako podróżujący minstrel, uważa, że ma prawo do często iście prostackiego zachowania, które czasami zdaje się być absolutnie nie na miejscu. Idąc tym tropem, jako wadę można przypisać nieodpowiednie maniery a także brak kultury osobistej względem mężczyzn (jeśli chodzi o damy, w ich towarzystwie zachowuje się bardzo moralnie, zachowując wszelkie przyjęte normy a nawet ubarwiając je, aby przypodobać się kobietom).
Zwieńczając historię tego rozbieżnego charakteru, warto wspomnieć o jego narcyzmie i egoizmie, które dostrzec można niemal na każdym kroku. Sam wychwala swe utwory, zapewnia, że jest jednym z najwspanialszych mężczyzn tej krainy a także często podkreśla swoją wyższość ze względu na drzewo genealogiczne (którego istnienia tak naprawdę nikt nie potwierdził, a zatem istnieje możliwość, że informacje te są wierutną nieprawdą).

{TUTAJ WPISZ TEKST}

• Emhyr cierpi na upośledzenie społeczne. Nie potrafi porozumieć się z innymi, kontakt z drugą osobą sprawia mu pewne problemy. Unika tłumów i jest zamknięty w sobie, dogłębnie zafascynowany własnymi zainteresowaniami.

• Od dziecka śmiertelnie obawiał się ognia. Nieraz już widział płonące wioski, chaty, które w mgnieniu oka zostały pożarte przez płomienne szczęki. Zawsze myślał, że i on umrze w podobny sposób, wyjąc wniebogłosy i nie mogąc doczekać się ratunku...ani rychłej śmierci.

• Niemal do perfekcji opanował grę na lutni, flecie oraz lirze. Szczególnie upodobał sobie ten pierwszy instrument, z którym nie rozstaje się nawet o krok.